داستان ناصر جنگلکی
قسمت اول:
در یکی از زیباترین روزهای بهاری یعنی اولین روز از خرداد ماه سال ۱۳۹۸ به اتفاق برادرم راهی روستای رندان شدیم از قضا رعد برق و رگبار تندی شروع شد و بعد از انداختن چند عکس از روستای زیبای رندان عازم کن شدیم وقتی به خانه رسیدم ناگهان یادم آمد ساعت ۵ با استاد درویش قرار داریم تا برنامه های فرهنگی کن قدیم را چگونه طراحی کنیم و برای اهالی چه مستندهایی از طبیعت و آداب رسوم کن تهیه کنیم ، عقربه های ساعت به تندی میگذشت تا اینکه از منزل خارج شدم و کوچه باغک را به سمت مسجد چهارده معصوم (ع) به سرعت رفتم سر کوچه حمام باستانی اسماعیلیان حاج خانم یعقوبی را دیدم و احوالی از برادر ایشان حاج حسین پرسیدم و سریع به سمت خانه استاد حاج عبداله درویش رفتم دیدم استاد سر کوچه منتظرم است و از این لحظه به بعد بود که یکی از بهترین لحظاتی را که سالها منتظرش نشسته بودم اتفاق می افتد:
با شاعر گرانقدر کن حاج عبداله درویش همراه شدم انگار پاهای ما خودش ما را به سمتی هدایت میکرد و نمیدانستیم کجا میرویم چون ما از قبل همه کارهایمان را برنامه ریزی میکردیم ولی این بار جاذبه ای ما را به سمت خودش میکشید ناگهان خود را در بالای دره لسک (میدان کوهسار) دیدیم به استاد گفتم برویم مسجد اهرا (س) دو رکعت نماز بخوانیم وقتی رفتیم داخل مسجد دیدیم چند پیرمرد از جمله حاج مصطفی بنگری مشغول خواندن قرآن هستند ما را هم دعوت کردن به جمع خودشان و ما چند آیه از قرآن مجید را تلاوت کردیم و بعد از آن دو رکعت نماز خواندیم و از جمع قرآنی خدا حافظی کردیم ، وقتی به بیرون از مسجد آمدیم ناگهان چشمان من به سمت جنگلک خیره شد و یاد خاطره ای از مادربزرگم افتادم که میگفت پدربزرگ تو مش حسین حسینقلی با ناصر جنگلکی خیلی رفیق بود و حتی با ماشین جیپ او خیلی جاها میرفتیم و بسیار به ما خوش میگذشت ، به استاد درویش گفتم موافق هستید قدمی بزنیم و به سمت درب جنگلک راه افتادیم وقتی به نزدیک درب رسیدیم دو نگهبان جلوی ما را گرفتند من گفتم ناصر خان جنگلکی منزل تشریف دارند که آن دو لبخندی به نشانه تعجب زدند و گفتند دو سال است که ایشان فوت کرده اند ولی پسر بزرگ ایشان آقا دارب هستند که با تلفن به ایشان تماس گرفتند و من گوشی را گرفتم و گفتم بنده معلم فرهنگی هستم و با شاعر کن برای تهیه کار فرهنگی خدمت رسیدیم .
این داستان ادامه دارد
گروه فرهنگی کن قدیم
درباره این سایت